วันจันทร์ที่ 3 กันยายน พ.ศ. 2555

ADVENTURE QUEST EP.7

ADVENTURE QUEST


#ดันเจี้ยนที่ 7# เมล็ดแห่งความชั่ว

เวลารอบตัวหยุดนิ่งเหมือนเกมทั้งเกมของผมหยุดสต็อปลง คนที่ผมตามหาอยู่ตรงหน้า
ของผมแล้วผมไม่สามรถโต้แย้งได้ว่าผมตื่นเต้นเพียงใด ที่เจอเธอที่นี่
       "สวัสดีค่ะ" เสียงใสของเจ้าของดวงหน้าหวานสมไวทักขึ้น
 เกมของผมเริ่มอีกครั้งผมได้สติเพราะกิ่งกระทุ้งชายโครงดังอั๊ก
         "ส..สะ...สวัสดีครับ" ผมกลืนน้ำลายและหลบตาเธอ
         "เราเคยเจอกันรึเปล่าค่ะ" เธอถาม
หน้าผมแดงแม้กองไฟจะให้แสงสลัวก็ตามแต่ก็สามารถเห็นหน้าของผมในตอนนี้ได้
กิ่งทำเสียงฟึดฟัดไม่พอใจข้าง ๆ แล้วร้องออกมาว่า
          "นายคงไม่ได้บังเอิญรู้จักยัยนี้สิน่ะ"
          "เออ...เราไม่รู้จักหรอกแค่เคยเห็นหน้า"
           "แต่เรารู้จักนายน่ะ มีน" เธอยิ้มให้
โอ้ย....ผมจะละลายอยู่แล้วครับหยุดยิ้มเถอะ
         
             "เมื่อกี้นี้เราเห็นพวกเธอคุยกันเรื่องสงครามหน่ะเราบังเอิญได้ยินเข้าเลยสนใจ"
ท่าทีเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของเธอทำให้ผมงง เธอดูจริงจังขึ้นมา            
             "เธอต้องการอะไรกันแน่" คราวนี้เป็นคำถามที่ออกมาจากปากของผู้อาวุโสร่วมคณะ
              "แค่ข้อมูล......"  เธอพูดเหมือนกับพูดกลับตัวเอง
บทสนทนาเริ่มจะไม่เข้าท่าแล้วสิ
               "เราคงไม่มีข้อมูลให้เธอ" กิ่งตอบ
               "ขนาดจีเอ็มยังไม่มีข้อมูลเพลเยอร์จะไปทำอะไรได้หล่ะค่ะ"
เธอยิ้มเหมือนเดิมแต่ผมเริ่มจะคิดว่ามันน่ากลัวขึ้นทุกที
ทันใดที่ประโยคนั้นจบดาบยาวขนาดวัวหนึ่งตัวที่ไม่รู้มาจากไหนจี้ที่คอหอยของเธออย่างรวดเร็ว
                "เธอเป็นใครกันแน่ !!!" เสียงของผูอาวุโสเปลี่ยนไปแปรเปลี่ยนเป็นเสียงชายหนุ่ม
                "ศัตรูหรือพันธมิตรดีหล่ะนายอยากให้เป็นแบบไหนหล่ะ" เธอตอบ
                "นายเป็นใครกันแน่นายไม่ใช้คุณลุงหนิ" ผมถามด้วยความสงสัย
                "ขอโทษที่ผมปิดบัง ผมเป็นจีเอ็มครับ" ร่างของชายชราหายไปหมดสิ้นกลายเป็นชาย
ร่างสูงผมยาวถือดาบยักษ์จี้คอของผู้หญิงที่ผมหลงรัก
            "อ้าวกิ่งฉัตรไม่แสดงตัวเหรอค่ะ เธอก็เป็นไม่ใช้เหรอจีเอ็มหน่ะ"
            "เธอเป็นใคร" กิ่งตอบอย่างสุขุม
ผมกำลังคิดว่าละครฉากใหญ่นี้มันอะไรกัน ผมพอจะเข้าใจว่าสองคนนี้เป็นจีเอ็มแต่เธอ
ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ใช้คนที่ผมชอบแน่เหรอ ?
              "เราหน่ะเหรอเราคือปิศาจมั่ง"  ใบหน้าที่ยิ้มของเธอเปลี่ยนไปเป็นบึ่งทันที
              "เราอาจจะต้องเอามีนไปจากพวกเธอเขาคือพลังของกองทัพเรา" เธอพูด
              "พลังอะไรเธอพูดถึงอะไรอยู่" กิ่งตะโกนใส่
              "เธอก็รู้นี้กิ่งเธอกำลังหรอกตัวเองเขาคือเพชรของจอมมารพลังมันอยู่ใหนตัวเขา"
              "บัคพันธุ์นั้นฉันไม่สนหรอกนะ พีเคดูแลมีนซะ" เธอสั่งการ
              "ไม่ยอมรับงั้นเหรอค่ะ ? งั้นเราก็อะไรไม่ได้นอกจากใช้กำลังส่งพวกเธอไปเกิดใหม่"
              "แต่ก่อนหน้านั้นเราจะขอบอกอะไรสักนิดเธอกำลังสงสัยล่ะสิเกี่ยวกับอาชีพของเขา"
              "เธออยากจะพูดอะไรกันแน่" คราวนี้พีเคเป็นคนถาม
              "บูสแมน หรือแปลว่าพรานป่าเมื่อนานมาแล้วมีพรานคนหนึ่งเดินไปเจอต้นไม้แห่ง
         หนึ่ง ผลของมันใหญ่โตมากและน่ากินอย่างหน้าประหลาด เขาปีนขึ้นไปบนต้นไม้
         นั้นแหละกินมัน และเมื่อรู้ตัวอีกที่เขาก็กินผลไม้ของพระเจ้าไปเสียแล้ว โชคไม่เข้า
         ข้างเขานักทันทีที่พระเจ้ารู้จึงสาปเขาให้ไม่สามารถพบเจอสวรรค์หรือความสุขสมในชีวิตอีก
         ในเมื่อสวรรค์ไม่ต้องการเขานรกย่อมต้อนรับเสมอ ซาตาน ชื่อของจ้าวแห่งเหล่าปิศาจ
          ร้ายยื่นข้อเสนอให้เขามากมายเขาจะไม่ต้องตายไม่เจ็บอีก เขาได้ยินดังนั้นก็ดีใจและตอบ
          ตกลงไป แต่ซาตานมีเล่ห์เหลี่ยมเสมอเขาบอกกับพรานหนุ่มคนนั้นว่าในเมื่อเขาจะไม่เจ็บ
           และไม่ตายแล้ว ซาตานขอให้พรานหนุ่มกินทับทิมสีเลือดของตนได้ไหม ชายหนุ่มตอบ
          ตกลงไปด้วยความดีใจที่จะเป็นอมตะซาตานส่งให้พรานหนุ่มกิน พอจะเดาได้ไหมว่า
          ทับทิมนั้นคืออะไร ?"
         
         "พลังส่วนหนึ่งของซาตาน" พีเคตอบหน้าซีดเผือด
          "ฉลาดนิถือว่ายังไม่โง่เกินไปนัก หลังจากชายคนนั้นทำสัญญากับซาตานแล้วเขาก็ออกพเนจร
          ไปเรื่อยแม้จะมีโจรปล้นเขาหรือพยายามฆ่าเขาก็ไม่มีใครสามารถฆ่าได้วันแล้ววันเล่าของความ
          เป็นอมตะผ่านไปเขาผ่านสงครามมามากมายชนะก็มากแพ้ก็มากแต่เขาไม่เคยตายไม่เจ็บไม่ปวด
          เขาเริ่มรู้สึกตัวว่ามันไม่ใช่ความสุขอีกต่อไปการเห็นคนที่คนรู้จักตายไปทีละคน เขาตัดสินใจจะ
          ปลิดชีวิตตนเองในกลางดึกวันหนึ่งแต่แล้วเมื่อเขาแทงเขาไปทีหัวใจเข้ากลับแทงไม่เข้ามีเพียง
          รอยกรีดเท่านั้นไม่เจ็บไม่ปวด เขามองเห็นภายในอกของเขาทับทิมสีแดงเลือดกลืนกินหัวใจ
          เขาไปเสียแล้วความโศกเศร้าไม่ช่วยอะไรเขาตัดสินใจเดินไปตามทางของป่าและหลังจากนั้น
          ก็ไม่มีใครเจอเขาอีกเลย................"
          "นายคือเมล็ดพันธุ์มีน เพราะฉะนั้นไปกับเราเถอะ"
           "ผมน่ะเหรอเป็นเมล็ดพันธุ์" ผมถามอย่างทึ่ง
เกมนี้มันเป็นเกมจริงเหรอ นี้มันชักจะเกินจริงไปแล้ว แล้วทำไมต้องเกิดกับผมด้วยล่ะ
              "นายอย่าฟังมันน่ะมีนมันจะฆ่านายเพื่อเอาแต้มเท่านั้นล่ะ"
              "เดี๋ยวจัดการเอง" เสียงพีเคดังขึ้น
               "ก็ลองดู" เธอแสยะยิ้ม
สิ้นคำพูดพีเค หายไปจากข้างหลังผม เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมากเคียวยาวโผล่ออกมาปะทะกับดาบใหญ่
ของพีเค เสียงและประกายไฟเกิดขึ้นรวดเร็วพีเคเสียเลือดอย่างรวดเร็ว
               "เธอเป็นใครกันแน่" ผมถาม
                "คนที่นายแอบมอง"  เธอหันมายิ้มในขณะที่สู้กลับพีเค
                "เห็นทีจีเอ็มจะต้องไปเกิดใหม่เป็นเพลเยอร์แล้วล่ะค่ะ"
ผมมองพีเคอยู่ในสถานะย่ำแย่และไม่สามารถสู้ได้อีกนานแน่ผมจึงตัดสินใจออกมา
                 "เอาล่ะผมจะไปกับคุณปล่อยเขาสองคนไปเถอะ"
                 "ไม่ได้นะมีน เธอจะปล่อยเราไปไม่ได้เราจะสู้เอง"
                 "ไม่มีประโยชน์หรอกกิ่งเธอไม่สามารถเอาชนะได้หรอก"
                 "แต่พวกนั้นจะทำอะไรเธอก็ไม่รู้เธออาจจะไม่ได้ออกไปจากที่นี้ก็ได้ถ้าผ่านระบบไป"
                  "เรายอมน่ะถ้าจะให้อีกหลายคนไม่เจอแบบเราแล้วเจอกันน่ะกิ่ง"
                  "ไปกันเถอะครับ"
                  "ได้ค่ะ"
                  "เราจะช่วยเธอรอเราก่อนน่ะมีน" กิ่งร้องไห้ออกมา
                   "แล้วเราจะรอ" ผมพูดและยิ้มออกไป
พลันจบประโยคขนนกสีดำปรากฎขึ้นรอบตัวและห่อหุ้มร่างทั้งสองไว้และพลันสลายหายไปในความมืดราตรีที่สงบ
กลับมาอีกครั้ง แต่ในค่ำคืนนี้ต้องมีผู้ที่ไม่ฟื้นในโลกความเป็นจริงอีกหนึ่งคน..................................

"ตอนหน้าจะให้ตัวเอกตัวใหม่ทำหน้าที่เดินเรื่องต่อน่ะครับ ส่วนจะเป็นใครลุ้นเอาเองน่ะจ๊ะ"
ปล.ขอโทษที่เขียนช้ามากเพราะมีเรื่องยุ่ง ๆ หลายเรื่องและอีกเหตุผลคือคิดไม่ออกจะพยายามเขียนให้ติดต่อกันครับ
ขอบคุณสำหรับผู้ติดตาม


วันจันทร์ที่ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2555

ADVENTURE QUEST EP.6

ADVENTUE QUEST


#ดันเจี้ยนที่ 6# สงครามปะทุ

เสียงหายใจหอบถี่ของเด็กหญิงคนหนึ่งที่เห็นภาพอันไม่หน้าพิศมัยตรงหน้า แต่พลังที่
สัมผัสได้ช่างคุ้นเคยนัก แต่ตอนนี้ยังไม่พร้อมเธอจะต้องไปแจ้งข่าวก่อนจึงจะสามารถ
สังเกตเค้าต่อ เสียงฝีเท้าค่อย ๆ เบาลง ๆ และหายไปในความมืดมิดอันเป็นนิรันดร์


   "เราอยู่ที่ไหน" เสียงดังขึ้นในหัว
   "เราเกมโอเวอร์แล้วเหรอ" เสียงดังสะท้อนในหัว
   "นายยังไม่เกมโอเวอร์หรอก" เสียงดังเข้ามาในหัว
   "ผมอยู่ที่ไหน" ผมพูด
   "โปรแกรมแทรกแซงของเกมเป็นบัคที่ไม่พบมากนัก" เสียงดังขึ้นอีก
   "หมายความว่า ?" ผมถาม
   "ตอนนี้มีคนเล่นตัวนายอยู่ แรากำลังตรวจสอบอยู่เนื่องจากท่าในเกมของนายนั้นไม่

สามารถ ระบุสายหรืออาวุธได้อย่างแน่ชัดอีกทั้งดูเหมือนถูกแฮกอีกต่างหาก"
   "อีกไม่นานนายจะได้ตัวนายคืน" เสียงคนเดิมพูด
ทันใดนั้นร่างกายกลับกลายเป็นโค๊ดคอมพิวเตอร์และใกล้จะสลายไป
   "นายกำลังไป อย่าห่วง" เสียงเดิมพูด
และร่างของผมก็หายไปสิ้น


   "ไม่ง่ายเลยนะที่จะฆ่ามันได้เนี่ย" เสียงอีกเสียงดังเข้ามาในหูอีกแล้ว
ผมหันไปและพบตนนอนอยู่ที่แคมป์เหมือนเดิม
   "อ้าวกิ่ง เมื่อกี้ผมเป็นอะไรเหรอ" ผมถามขึ้น
   "ไม่นิแต่เราเห็นนายเดินไปสลบอยู่ตรงชายป่าน่ะเลย พากลับมา"
   "เหรอ" ผมตอบอย่าง งง ๆ เสียงนั้นคงล้อเล่นกลับผมกระมั่ง
   "นี้เราอยู่ที่ไหน" ผมถาม
   "ระหว่างนายสลบชั้นกับ พี....เอ๊ย ลุงอาจได้นั่งเกวียนมาไกลแล้ว อีกไม่นานเราจะถึง"
คนสวมบทเป็นลุงอาจ หันขวับเมื่อได้ยิน คนสวมบทเป็นหลานเกือบหลุดความลับ
   "แต่ตอนนี้ลุงว่าเราอย่าเข้าเมืองกันเลยดีกว่าเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไป"
   "ทำไมล่ะลุง" ผมถาม
   "เพราะตอนนี้เราเป็นเกมมาได้อาทิตย์แล้วและอย่างที่รู้กันว่าเกมนี้มีระบบการครอบ

ครองเมืองได้ข่าวว่าตอนนี้ กองทัพของจักรวรรดิ อบาด้อน จะตีทั้งสามและรวมเป็น
หนึ่งในไม่ช้า ไพร่พลมีเยอะเหลือจะนับได้ ตอนนี้คาดว่าจะตีแตกไปแล้วทั้งหมด แต่
แคว้นอิสระอาคินไม่ยอมสวามิภักดิ์ด้วย โดยมีเหตุผลว่าเป็นสุนัขล่าเนื้อของพระเจ้าแต่
เพียงผู้เดียวเท่านั้นไม่ต้องการให้ จักวรรดิหรือผู่ใดมาบงการตน"
   "ทำไมเค้าถึงแทนตนว่าหมาล่าเนื้อของพระผู้เป็นเจ้าหล่ะลุงอาจ" ผมถาม
   "ข้อมูลในเกมนี้เยอะมากและไม่สามารถกำหนดได้ว่าเราจะไปเกิดเผ่าไหน ซึ่งแคว้น
อาคินเป็นแคว้นของมนุษย์หมาป่า แต่หากเรียกว่าหมาป่าก็ไม่ได้ เพราะเมื่อชาวอาคิน

ได้ก้าวผ่านความเป็นมนุษย์ไปแล้วมันจะล่าแต่ปิศาจเท่านั้น และพละกำลังยากที่จะ
ประเมิน ถือว่าถ้าสงครามระหว่างจักวรรดิและอาคินเริ่มขึ้นก็น่าตีตั๋วดูเลยทีเดียว"
    "แต่จากการประเมินจักรวรรดิหน้าจะส่งคนไปเพื่อเจรจาก่อน"
    "หากพวกนั้นไม่ยอมล่ะ" ผมพูด
    "คงต้องมีการนองเลือดถึงขนาดเผ่าอาคินอาจหายไปจากเกมนี้เลยก็เป็นได้"

ชายชราพูดเหมือนเคยกร่ำศึกมามาก

"กรุ๊งกริ๊ง" เสียงกระพรวนดังผ่านสายลมมา หากคนได้ยินไม่ได้มีเพียงคนเดียว กิ่งปา
มีดเล่มเล็กไปที่หลังต้นไม้อย่างรวดเร็ว
   "ใครน่ะ" เสียงกิ่งตะโกน
   "โอ้ยยยยยย ไม่เห็นต้องทำอย่างงี้เลยแค่มาฟังนิทานด้วยหน่อยเดียว" เสียงหญิงสาวที่

รู้สึกคุ้นเคยแปลก ๆ
   "ทำอะไรลับล่อ ๆ แสดงตัวเดี๋ยวนี้ไม่งั้นเธอถูกลบไปจากแมพนี้แน่"
   "ดุจริง"
ภายใต้เงามืดหลังต้นไม้มีร่างกายเยื้องย่างออกมา แม้แสงจันทร์จะไม่สว่างมากแต่แม้

ภายในเกมแต่ก็ยังใส่แว่นเหมือนเดิม ตาคม ผมสั้น ถูกมัดหลวม ๆ บัดนี้ผู้หญิงที่ผมไล่
ตามและเฝ้าดูอยู่ตรงหน้าผมแล้ว............................

วันเสาร์ที่ 30 มิถุนายน พ.ศ. 2555

ADVENTURE QUEST EP.5

ADVENTURE QUEST

 

#ดันเจี้ยนที่ 5# บัค
 
สายตาพร่าเรือนแสงแดดอ่อนส่องกระทบกับเปลือกตาของผม ผมรู้สึกความทรงจำต่าง ๆ ทับซ้อนกันไปหมด สติผมเริ่มกลับมาและค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาและพบว่าตอนนี้ผมอยู่ในกระโจมขนาดใหญ่รอบกาย
ประดับประดาด้วยเครื่องเรือนที่ล้วนแต่ทำจากไม้ทั้งสิ้น กลิ่นของกำยานอ่อน ๆ ลอยเตะจมูก ทันใดนั้น
ก็มีชายชราเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำดื่ม
  "อ้าวตื่นแล้วเหรอพ่อหนุ่ม" ชายชราถามผมพร้อมรอยยิ้ม
   "อ้อครับตื่นแล้ว"
   "ถ้าจะเจอมาหนักน่ะบอสตัวนั้นไม่ค่อยโผล่หรอกนาน ๆ ทีจะออกมาเพราะเป็นบอสลับ"
   "แล้วเพื่อนผมล่ะครับ" ผมถามชายชรา
   "อ้อคงไปที่หมู่บ้านหลังถ้ำแล้วนั้นหล่ะเขาคงจะรอเจ้าอยู่ที่นั้นหล่ะพ่อหนุ่ม"
    "แล้วลุงเป็นคนช่วยผมเหรอครับ"
    "ป่าว ๆ กิ่งหลานลุงมันช่วยเอาไว้" ชายชรายิ้ม
ขณะนั้นก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาอายุไร่เรี้ยกับผม ใบหน้าของเธอเป็นรูปไข่ ดวงตาคมสีขุ่น และทรงผมที่
รวบไว้ลวก ๆ หน้าตาจิ้มลิ้มเดินมา
   "ว่าไงพี่ชายฟื้นแล้วเหรอ" การพูดจาผิดกับใบหน้าเธอนัก
    "ขอบคุณที่ช่วยครับ" ผมตอบอย่างสุภาพ
    "ไม่เป็นไรหรอกใครอยากจะเห็นคนตายกันใช้ไหมลุงอาจ" หญิงสาวจอมแก่นพูดกับลุงของตน
    "นี้ ๆ ให้มันน้อย ๆ หน่อยเป็นเด็กหัด ค่ะ ค้า ซ่ะมั่ง" ชายชราดุ
    "อ้าวแล้วพ่อหนุ่มมาทำอะไรที่นี้หล่ะ" ลุงอาจถาม
    "ผมมาตามหาเพื่อนน่ะครับ"
     "ใครหล่ะ"
     "เพื่อนหน่ะครับว่าแต่แถวนี้ที่ไหนเหรอครับ"
      "อ้อ love peace village หน่ะ" ลุงแกตอบ
      "อยู่เหนือสุดของเมืองหลวงที่ สอง" กิ่งพูดขึ้น
ผมนึกอย่างพินิจว่าผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงเพราะลำพังผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คงไม่อาจจะแบกชายร่างกายอย่างเค้าได้
จู่ ๆ ผมก็อยากรู้เนี้อเรื่องของเกมนี้ขึ้นมาอย่างประหลาดเหมือนคนดลใจ
   "ลุงครับรู้ใหมว่าเนื้อเรื่องของเกมนี้คืออะไร"
    "พิชิต ดาร์กลอร์ด ไง"
    "แล้วมันเป็นใครหล่ะครับ" ผมถามต่อ
    "มันคือ บอส ตัวสุดท้ายของเกมและต้องมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่จะพิชิตมันได้"
    "ผมคิดว่าเกมนี้จะเล่นไปเรื่อย ๆ เสียอีก"
    "มันแล้วแต่คนพ่อหนุ่มเพราะเมื่อพิชิตดาร์กลอร์ดได้จะสามารถขึ้นปกครองโลกแห่งนี้ได้"
ผมฟังมาถึงตรงนี้ก็คิดว่าดาร์กลอร์ดก็คงเป็นบอสที่ร้ายกาจมาก
    "เอาเถอะวันนี้นอนเถอะพ่อหนุ่มเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปหาเพื่อน" ลุงพูดพร้อมเดินออกไป
ทิ้งให้ผมนอนคิดเรื่อยเปื่อยอยู่บนเตียง
     "เรื่องมันก็เป็นอย่างงี้แหละพวกมึงจึงมาหากูไม่ได้" ผมพูด
      "แล้วมันซวยยังไงหว่ะ" ไอ้อั๋นถาม
      "เออกูก็ว่างั้นอะ" ไอ้ทรัพเสริม
      "เออมันซวยตรงกูไม่รู้จะกลับยังไงเพราะแม่งไกลมาก" ผมตอบ
      "ไม่ยากก็เด๋วพวกกูไปหาแล้วเดี๋ยวตะโกนไปหา" ไอ้ทรัพกับไอ้อั๋นบอก
       "เออมาระวังเจอไอ้ตัวเหี้ยนั้นน่ะเว้ย" ผมพูด
       "เออขั้นไหนแล้ว" ไอ้ทรัพบอก
       "งั้นคืนนี้จะรอน่ะ"
       "เออเจอกัน" แลัวมันสองคนก็เดินไป
 
ที่ไหนสักที่บนโลกไม่สามารถหาพิกัดได้
   "ตอนนี้ก็เปิดเกมมาได้สองวันมีข้อผิดพลาดไหม จีเอ็มพีเค"
   "ไม่มีครับ" ชายร่างผอมขาวสูงคนหนึ่งพูด
    "แล้วลูกหล่ะ จีเอ็มกิ่ง มีอะไรจะเล่าให้พ่อฟังไหม"
   "มีค่ะ ตอนนี้หนูเจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่ตัวเค้ามีแต่บัคเต็มไปหมด"
   "พ่อไม่เข้าใจ"
   "คือกิ่งและพีเคไม่สามารถตรวจที่มาของไอพีได้และเค้ามีอาชีพที่เป็นปริศนา
    และเมื่อเค้าปรากฏตัวรอบตัวก็เกิดบัคมากมาย เช่น บอสซุยเซน ที่อยู่ที่ทะเลทราย
   ทางใต้ก็ปรากฏตัวที่ทางเหนือและจะโจมตีแค่เค้าคนเดียวเท่านั้นซึ่งบอสตัวนี้ไม่
   น่าจะออกมาเร็วนักเพราะต้องมีคนปลดล็อควังทะเลทรายก่อน"
   "เธอพูดมีเหตุผลน่ะกิ่งแต่อย่าลืมสิเกมนี้มีคนเล่นเยอะมากอาจจะมีคนปลดล็อกแล้วก็ได้"
   "แต่ถ้าปล่อยบัคในระบบของเรานาน ๆ อาจจะเป็นอันตรายก็ได้น่ะค่ะพ่อ"
   "ผมว่าเราดูไปก่อนดีกว่าน่ะครับ" พีเคพูด
   "ถ้ามันอันตรายนักก็คงต้องกำจัดออกจากระบบซะ" เสียงชายผู้เป็นใหญ่พูด
ชายและหญิงที่เถียงกันอยู่เงียบและหันมาโค้งคำนับ
    "ครับ/ค่ะ"
  
ผมบิดขี้เกียจตื่นขึ้นมาจากเตียงนอนแต่นี้ในเกมยังมืดอยู่เลยผมเลยเดินออกไปนอกกระโจม
ผมมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นมีใครสงสัยสองคนนั้นยังไม่ล็อคอินเข้ามาผมจึงเดินไปเรื่อยเปื่อย
ผมเดินออกมาไม่ได้มากก็ออกมานอกบริเวณที่้พักผมสังเกตได้ว่าแถวนี้ไม่มอสเตอร์เลยซักตัว
รู้สึกผิดปกติผมกระชับขวานที่อยู่ในมือตอนนี้รอบตัวผมเป็นลานทะเลทรายกว้างแต่กลับไม่มี
มอนสเตอร์ซักตัวทันใดนั้นผมได้รู้ความจริงทะเลทรายพุ่งขึ้นมาเหมือนจรวดรูปร่างของมันใหญ่
ทีเดียวเป็นเป็นมังกรมีสีที่กลมกลืนกับทรายและที่สำคัญมันมีเขาอันแหลมคมที่โดนทีเดียวอาจจะ
เกมโอเวอร์เลยทีเดียวมันไม่รอช้าให้มนุษย์เหยื่ออันโอชะของมันยืนอยู่นานนักมันใช้หางยาว
หวดเข้าตัวผมทันทีสัญชาตญาณตอบโต้ทันทีผมกระโดดหลบหางที่หวดมาแต่ไม่ทันการมันใช้กรง
เล็บฟาดมาทีลำตัวของผมร่างเด็กหนุ่มกระเด็นไปไกลเค้ารีบลุกและกระชับขวานในมือแน่นและ
มัจจุราชมาหาเค้าแล้วมันใช้เขาพุ่งตรงมาทางเค้าเมื่อมันมาใกลแล้วเค้าได้กระโดดหมุนตัวใช้ขวาน
จาบหน้าของมังกรอย่างแรงมันผงะเค้าหยิบขวานคู่ออกมาและระดมฟันอย่างรวดเร็วแต่แถบจะไม่
ระคายผิวของมันเลยในตอนนั้นหางที่เค้าลืมมันไปเสียสนิทฟาดเข้าที่กลางหลังเลือดกระเด็นออกมา
สติล่าเลือนความตายคงมาเยือนเสียแล้วจริงและจู่ก็มีเสียงกระซิบเบา ๆ ว่า

    "เจ้าใช้พลังของข้าได้น่ะ" "เสียงใครกัน"
   "เจ้าอยากตายหรือป่าวหล่ะ" "ไม่เราไม่อยากตาย"
   "ดี งั้นข้าขอร่างของเจ้าก่อนแลัวกัน"
   "เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวสิ" สติของผมดับไปแล้ว

มีเพียงชายที่ยืนอยู่หน้าของมังกรที่ฟื้นจากความเจ็บปวดและพร้อมจะปลิดชีวิตชายข้างหน้าแล้ว
แต่มันหารู้ไม่ว่านี้มิใช้คนเดิมอีกต่อไป ไม่มีการรอช้ามันวิ่งเข้ามาหมายจะเอาชีวิตในชั่วอึดใจ
เขาของมันจะแทงเข้าที่หัวใจของมนุษย์ผู้นี้แล้ว แต่ทว่ากลับไม่เป็นอย่างที่มันคาด มือของชาย
คนเดิมจับเขาของมันเอาไว้และบีบมันแตกออกราวกลับของเล่น สัตว์เดรัจฉานไม่รอช้าฟาดหาง
โรมรันโจมตีแต่ช้าไป ตอนนี้ชายผู้นั้นได้ใช้มือควักเอาหัวใจของมันที่มีเลือดเต็มตัวออกมาเชยชม
เสียแล้ว มังกรร้ายสิ้นเหลือเพียงพระจันทร์และชายหนุ่มที่ยืนอาบเลือดอยู่ตรงนั้น
 
 to be continued......

วันพุธที่ 13 มิถุนายน พ.ศ. 2555

ADVENTURE QUEST EP.4

ADVENTURE QUEST

#ดันเจี้ยนที่ 4# อะไรอีกว่ะเนี้ย !!!



"โว้ยเรื่องเมื่อวานแม่งอะไรว่ะเนี้ย" ผมนั่งอยู่หน้าห้องเรียนตอนนี้เวลา หกโมงครึ่ง ผมเป็นคนมา รร.
ค่อนข้างเช้าในบางวัน ผมกำลังนั่งกลุ้มกับเรื่องเมื่อวานอยู่ ขณะนั้นเองก็มีมือ มาตบหัวผมดัง แป๊ะ !
  "เฮ้ยใควว่ะแม่งคนยิ่งคิดมากอยู่"
  "กูเอง" คนตบพูดขึ้น
ผมเงยหน้าขึ้น
  "เอ้าเหี้ยอั๋นจะตบกูไม" ผมถาม
  "ป่าวก็อยากตบว่าง" มันตอบ
   "เออไปไหนก็ไปเหอะมึงอะ" ผมไล่มัน
   "เออกูแค่จะมาถามว่ามึงเล่น contraยัง"
   "เล่นแล้วเว้ย เมื่อวานไง"
   "เออกูก็เล่นแล้วเว้ยกู เป็นนักดาบเว้ยเท่ชิบหาย" มันพูด
ผมอยากกระโดดไปบีบขอแล้วเอาหัวมันกระแทกพื้น ด้วยความอิจฉา แต่ก็แค่คิดไม่ได้ทำ
   "แล้วมึงอะเมื่อวานเขารอที่โรงเบียร์อะ ไมมึงไม่มา"
    "นัดตอนไหนว่ะ"  ผมถามอย่างโคตรงง
   "เมื่อวานอะกูโทรไปหาแม่มึงแต่เขาบอกมึงนอนตั้งแต่หัวค้ำเลยไม่ได้บอกมั้ง"
   "ไอ้ชิบหาย" นี้ผมควรจะโทษตัวเองหรือโทษมันดี
   "เออแล้วเป็นไงว่ะ"
   "ก็ดี" ผมตอยส่ง ๆ
มีมือวิ่งมาตบหัวผมอีก
   "เฮ้ยใครอีกว่ะ"
   "กูเอง" ไอ้ทรัพนั้นเอง
    "คุยไรกันว่ะ ท่าทางเครียด"
   "เมื่อวานไงที่เรานัดกันแล้วไอ้มีนหายหัว" ไอ้อั๋นบอก
   "เออกูพึ่งนึกได้ มึงไปไหนมาว่ะ" ไอ้ทรัพถามผม
ผมถอนหายใจและเล่าเรื่องเมื่อวาน
 
เฮ้ยรอนานใหมมีน พี่ไก่เรียก หลังจากที่ผมยืนรอแกอยู่นานสองนานเอานี้อาวุธจะได้รีบไปหา
ไอ้คัง ผมรับมาแล้วเอาขวานคู่เหน็บไว้ด้านหลัง แล้วถือขวานสองมือ
   "อือเท่แหะ" พี่ไก่พูด
   "ไปกันเลย" แกวิ่งนำหน้า
หลังจากเราวิ่งมาได้ซักพักก็มาเจอบรรไดลงข่างล่างขนาดใหญ่ มีร้านขายแผนที่ ขายยา และ
สารพัดของจำเป็น พี่ไก่บอกไม่ต้องซื้อแถวนี้โก่งราคาสุด ๆ ผมเดินลงไปข้างล่างลงมากลายเป็น
ชั้นที่คล้ายเหมือง และมีบ้านอยู่หลังหนึ่ง พี่ไก่เดินนำเข้าไปในบ้านแล้ว ก็พบว่าบ้านนี้แท้จริง
เป็นสำนักงาน ซึ่งเป็นที่ลงทะเบียนของนักสำรวจและเพลเยอร์ที่ต้องการลงดันเจี้ยนในนี้
ผมเดินเข้าไปแล้วพี่ไก่ก็หันมาบอกว่า
     "รอก่อนเดี๋ยวพี่เช็คให้ว่าไอ้คังอยู่ไหน"
     "อ่อครับ" ผมเลยยืนรอพี่ไก่อยู่ข้างหน้า
เวลาผ่านไปแล้ว 5 นาที พี่ไก่ก็เดินออกมา
    "ไอ้คังมันอยู่ไม่ใกลอยู่ดันเจี้ยนภูเขาต่อจากนี้เอง"
ผมพยักหน้าแล้วพูดว่า
     "ดีเลยครับ ผมจะได้เก็บเลเวลไปด้วยเลยตอนนี้มีเลเวลต่ำเตี้ยเหลือเกิน"
     "อือจะได้ลองของด้วย......." พี่ไก่พูดแล้วยิ้ม
หลังจากนั้นผมกับพี่ไก่ก็ได้เดินไปที่ประตูห้องหนึ่งที่เขียนว่า DG-03
ผมมองและพี่ไก่ หยิบการ์ดสีเขียวมารูดแล้วประตูก็เปิดออก


"พี่ ! ไอ้คังมันอยู่ไหนอะ" ผมพูดพลางปาดเหงื่อ
    "ไม่ไกลแล้วเว้ย" พี่ไก่หยิบน้ำขึ้นมากิน
    "ไหนบอกว่าภูเขาไงครับ" ผมเหลือบมอง
    "ก็พลาดไง" เหงื่อบนหน้าเริ่มซึมอีกที
ไม่ต้องสงสัยเพราะตอนนี้ผมกับพี่ไก่เดินอยู่กลางทะเลทราย มาประมาณยี่สิบนาทีแล้ว
ไม่มีแม้แต่เงาของสิ่งมีชีวิตแม้แต่ตัวเดียว
    "เฮ้ยพี่นี้มันดันเจี้ยนจริงเหรอไม่เห็นมีสัตว์ประหลาดเลยซักตัว" ผมพูดพลางปาดเหงื่อ
    "ไม่รู้ว่ะพึ่งจะมาเหมือนกัน"
    "บรึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม !!!!"
เสียงดังสนั่นราวฟ้าผ่ามาจากด้านหลัง ผมกับพี่ไก่หันไปมองพร้อมกันและพบว่ามันคือครื่น
ขอบอกอีกทีว่าครื่นทะเลทรายลูกมหึมา อยู่ด้านหลัง
ในขณะที่ผมตะลึงลานอยู่นั้นก็มีมือมากระชาก แล้งตะโกนว่า
     "วิ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!! "
ผมตั้งสติได้รีบสอยขาอย่างรวดเร็ว และเหลือบไปมองข้างหลังอีกครั้ง ในครื่นทะเลทรายเมื่อครู่
ไม่เป็นเพียงครื่นธรรมดาอีกต่อไปเมื่อเห็น มังกร อยู่ข้างใน ตัวเท่าตึกเจ็ดสิบชั้นก็เป็นได้
ผมเห็นดังนั้นก็รู้สึกผวาและขาเริ่มชะลอนั้นมันก็เข้าใกล้ผมมาเกือบจะถึงตัวแล้วอีก เพียง
อึดใจ ผมมองถ้ำข้างหน้าที่นั้นน่าจะเป็นทางออก แต่ตอนนี้ระยะของผมและสัตว์ประหลาด
และถ้ำนั้นห่างกันเพียงช่วงตัวเดียวเท่านั้น ในขณะที่ผมสัผัสได้ถึงลางมรณะที่ใกลเข้ามา
พี่ไก่วิ่งใกล้ถึงถ้ำแล้วน่าจะรอด ในขณะที่ผมคิดว่าผมคงเกมโอเวอร์มีมือเล็กมือหนึ่ง คว้า
มือผมและดึงอย่างแรง ทรายได้ถล่มปากถ้ำไปแล้วเหลือเพียงความเงียบและมังกรตัวมหึมา
เพียงเท่านั้น
    "แล้งไงต่อว่ะ" ไอ้อั๋นถาม
    "ไอ้เหี้ยแม่งเหมือนดูหนังสัสอะ" ไอ้ทรัพบอกด้วยความตื่นเต้น
แต่ผมได้แต่ถอนหายใจด้วยเรื่องที่พวกมันอยากให้ผมเล่า

วันอังคารที่ 12 มิถุนายน พ.ศ. 2555

วันอาทิตย์ที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2555

ADVENTURE QUEST EP.3

ADVENTURE QUEST


#ดันเจี้ยนที่ 3# ร้านขายของเล่น

หลังจากที่ผมงงงันกับอาชีพที่ตนเองได้รับมา สุดท้ายเลยตัดสินใจ กระโดดลงท่อตามไอ้คังไป
อย่างลุงหนวดมาริโอ้เลยทีเดียว ตอนนี้จึงมาอยู่ในโลกที่ ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน แม่งใต้เมือง
แม่งมีเมืองอะ เป็นดาวทาวน์มีร้านขายของมือสองมากกว่า ผมเดินไปตามทางเดินและไปสะดุด
ตากับร้านหนึ่งที่ขายของเล่นอยู่ ผมเลยถามไป
   "พี่ขายไรอะ"
   "เอ้า..น้องก็ขายของเล่นดิน้อง" ชายอยู่ในร้านตอบ
   "แล้วมันเอาไว้ทำไรอะครับพี่"
   "เอาไว้เล่นน้อง" พี่แกตอบยิ้ม ๆ
   "เห้ยพี่ในเกมนี้มันต้องเล่นของเล่นด้วยเหรอ" ผมถามงง ๆ
"พี่ล้อเล่นครับน้อง ของเล่นในเกมนี้น่ะมันมีสรรพคุณไม่เหมือนกัน ครับน้อง ก่อนอื่นเลยพี่ชื่อว่า
ไก่น่ะน้อง เป็นคนขายของเล่นที่ขายได้เยอะที่สุดในโลก พี่จะอธิบายคร่าว ๆ คือของเล่นในเกม
นี้อะมันมีไว้แก้คำสาป แต่จะเป็นคำสาปที่ผู้เล่นเสกให้กัน อาชีพที่สาปได้มีมากมายแต่สายที่ มักเล่น
งานด้วยคำสาปนี้คืออาชืพ Gear Master เป็นอาชืพที่ใช้ในเรื่องเครื่องจักร อย่างคำสาป
ก็อาจจะเป็นสาปให้ตัวเรามีน็อต หรือโดนบังคับเป็นหุ่นบังคับของอาชีพนี้ คนที่เล่นอาชีพนี้มีไม่มาก
นัก แต่ผมรู้จักอยู่คนนึงน่ะอือแต่ช่างมันเถอะว่า แต่จะซื้อใหมเนี้ย ?"
  "ไม่อะครับพี่ ผมยังไม่เคยโดนสาปอะ" ผมตอบ
แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ ว่าต้องการจะถามอะไร
  "เออพี่รู้จัก อาชีพ บูซแมน บ้างใหม"
  "ห๊ะ อาชีพไรเนี้ยไม่เห็นเคยได้ยิน"
  "อ้าวเหรอผมเห็นพี่ขายของให้คนเยอะน่าจะเคยเจอซักคน"
  "อือจริง ๆ มันก็คุ้น ๆ อะน่ะใช้อาวุธอะไรอะ"
  "ไม่รู้ครับไม่มีอะไรระบุเป็นพิเศษ"
  "อืองั้นก็ยากหน่อยน่ะเพราะเกมนี้มีฐานอาชีพที่ซับซ้อนมาก"
  "ไม่เป็นไรครับ เออพี่น่าจะรู้จักคนเยอะ พี่รู้จักไอ้คังที่เป็นช่างประปา ใหมครับ"
  "อ้อไอ้คังไอ้เด็กกวนนั้นอะนะ มันคงลงไปอีกชั้นแหละตรงที่หาดันเจี้ยนอะ"
  "อ้อครับงั้นผมไปหามันดีกว่าครับ ขอบคุณครับ"
   "เฮ้ยน้อง ข้างล่างแม่งมีแต่มอนสเตอร์โหด ๆ แต่น้องไม่มีเสื้อป้องกันอะไรเลยเนี่ยนะ เอาชีวิตไปทิ้งป่าว ๆ"
   "อ้าวเหรอแล้วผมต้องทำไงอะครับพี่"
   "เอางี้ พี่ไก่คนนี้ล่ะจะพาน้องไปหาของพวกนั้นเอง มานี้มาช่วยพี่เก็บของดิ"
   "ว่าแต่ชื่อไรหล่ะเรา"
   "ชื่อ มีน ครับ"
   "เออ เก็บเสร็จแล้วไปกันเลย" พี่แกเก็บกระเป๋าแล้วเดินนำหน้า
   "เฮ้ยพี่แต่ผมไม่มีเงิน" ผมบอก
   "เห้ยยย อย่าคิดมากเพื่อนไอ้คังก็เหมือนเพื่อนพี่หล่ะ" พี่แกบอก
   "อ้อครับ"
-------มีนอยู่ในปาร์ตี้เรียบร้อย--------
 
สวัสดีครับผมชื่อ กรวย เกษมสุข หรือ ไก่นั้นหล่ะ ผมเป็นคนชอบ เล่นเกมมาแต่ไหนแต่ไรและ
ความฝันของผมก็คือได้เล่นเกมที่สุดยอด ผมเรียนจบมาหลายปีแล้ว ผมอายุ 28 และสืบทอด
ร้านขายของเล่นของพ่อ ผมจึงเลือกเล่นอาชีพ คนขายของเล่น ผมเริ่มเล่นเกมนี้วันที่วางขายวันแรก
และผมก็พัฒนาไปอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นพ่อค้า ที่รวยที่สุดในดาวทาวน์แห่งนี้ อีกด้วยอีกทั้ง
ผมยังเป็นคนขายข่าวอีกด้วย เหมือนสายลับดีใหมหล่ะที่เปิด ร้านของเล่นบังหน้าแต่จริง ๆ แล้ว
เป็นคนขายข่าว จริง ๆ แล้วค่อนข้างแปลกใจทีเดียวที่เจอคนอย่าง เด็กที่ชื่อมีน หลังจากผมได้ใช้
ของเล่นของผมตรวจจับสถานะของเขาแล้ว แต่ไม่มีอะไรสามารถระบุอาชีพที่แน่ชัดได้ รู้แต่ว่า
เป็นอาชีพที่ใช้อาวุธอะไรก็ได้เน้น การแปรผัน เหมือนจะเป็นสายต่อสู้แต่ก็เป็นสายหลบหลีก
ในคราวเดียวกัน แต่ผมเป็นคนมองการไกลอยู่แล้ว ผมคิดว่าเจ้าเด็กนี้ต้องเป็นประโยชน์กับ
กลุ่มที่ตั้งขึ้นมาลับ ๆ ของขบวนการใต้ดิน ได้ยินมาว่าเกมนี้มีระบบล่าค่าหัวด้วย ซึ่งจะนับตาม
เวลาหรือระยะที่มีชีวิตอยู่ในเกมนั้นเอง ถ้าโดนฆ่าก็จบสูญเงินสูญเลเวล
   "มีนเอาร้านนี้หล่ะ" ผมชี้
   "อ้อเออครับ"
ผมเลือกซื้อชุดของนายพรานที่มีทั้งค่าป้องกันและค่าหลบหลีกที่ดีเยี่ยม
  "มีนเอาอันเนี้ยแหละเอ้าต่อไปก็อาวุธ"
  "แล้วผมต้องใช้อะไรอะครับ"
  "อืม.......ม เอาเป็นขวานแล้วกัน ขวานมือเดียวแล้วเอาอาวุธรองเป็นขวานคู่แล้วกัน"
  "ซื้อมันร้านเนี่ยล่ะสนิทกัน รอหน้าร้านแปบ"
  "เฮ้ยว่าไงไอ้วิน ขอตามที่จัดไปได้ป่าวว่ะ" ผมถามเพื่อน
  "เออกูจัดให้แต่มันเป็นของเก่าน่ะเว้ย มีพลังแฝงในตัวด้วยน่ะเว้ย"
  "เออเอามาเหอะนี้มึงเอาของโจรมาขายกูป่ะเนี้ย" ผมถามหัวเราะ
  "เออเพิ่งเอามาจากห้องพ่อมึงเมื่อกี๊อะ" มันตอบพร้อมเอาด้ามขวานฟาดหัวผม
  "เท่าไหร่วะ" ผมมองด้ามที่ทำจากไม้สีนิล และตัวเหล็กมีลายดอกบ๊วยอยู่ตามแบบฉบับของเก่า
  "ราคาบอกผ่าน สองหมื่นบาทว่ะ" ไอ้วินตอบ
   "เออกูเอา แล้วอีกชุดอะ" ผมถาม
   "ที่สั่งไม่มีว่ะมีแต่อีกอัน" มันหยิบออกมาจากกระเป๋าแล้ววางบนโต๊ะ
เป็นขวานยาว 1 ศอก สองอัน ตัวด้ามมีสีต้นค่อนข้างดำ ตัวเหล็กเป็นสีเงินหมอง ๆ ผมมองแล้ว
ถามว่า
   "กี่ดาวว่ะ"
   "ไม่รู้หว่ะคร็อปได้จากบอสในป่ามืด" มันตอบ
   "รอดกี่คนว่ะ" ผมถามอย่างอยากรู้
   "1 คน" ไอ้วินตอบหน้าเครียด
ป่ามืดเป็นดันเจี้ยนที่ถูกค้นพบโดยบังเอิญ และเป็นเขตที่ไม่มีใครอยากไปลงแถวนั้นเนื่องจากเป็น
ดันที่โหดที่สุดตั้งแต่เปิดเกมมา
   "เก่งเว้ย ใครว่ะ" ผมถามอย่างอยากรู้อีกครั้งเผื่อได้ใช้บริการ
   "ไอ้ไนท์แมร์ไง เนโคร ของปาร์ตี้ระดับท็อปของวันนี้"
   "เลยรอดมาขายของให้มึงเหรอ"
   "เออมันบอกมันไม่อยากได้"
   "เออไอ้สัสกูเอาหมดนี้หล่ะเบิกที่หัวหน้าแล้วกัน"
   "เอ้าเฮ้ยไรว่ะกูต้องใช้เงินน่ะเว้ย กว่าจะเบิกได้แม่งนาน"
ไม่ทันจบผมก็รวบของและวิ่งออกไปนอกร้าน ปล่อยให้มันบ่นต่อไป

ADVENTURE QUEST EP.2

ADVENTURE QUEST


#ดันเจี้ยนที่ 2# สัมผัสแรก




ในที่สุดผมก็มาถึงบนบ้านจนได้ผมต้องใช้ความสามารถ อย่างยิ่งยวดที่จะเอากระเป๋าที่
ป่องเป็นพิเศษ หลบมาข้างบนได้ผมสุขใจอย่างมากที่รอดสายตาแม่มาได้ ผมนึกกระหยิมใจ
ขึ้นเพราะหลังจากที่ผมวิ่งกลับบ้านมา ผมก็เจอผู้หญิงคนนั้นผมเลยออกแนวโรคจิต ผมเดิน
ไปและพบว่าจุดหมายนั้นอยู่ตรงข้ามบ้านผมนั้นเอง เมื่อเธอหันมาผมเลยวิ่งเข้าบ้านไปเลย
และผมจึงมายืนอยู่ตรงนี้อย่างชุ่มปอด อย่างน้อยคนที่ผมชอบก็อยู่ตรงข้ามแค่นั้นเอง
คงถึงเวลาสำหรับความสนุกที่แท้จริงแล้วสินะ
      "แล้วทำไม กูต้องพูดคนเดียวด้วยว่ะ" ผมพูดแล้วกระโดดลิงโลดไปอาบน้ำ
เวลาล้วงเลยไปถึง 2 ทุ่มหลังจาก ผมไปอาบน้ำ ทำงาน กินข้าวเรียบร้อยผมจึงมายืนอยู่ตรงนี้
      "ได้เวลาแล้วเว้ย" ผมจึงแกะกล่องเกมออกมาแล้วลงมืออ่านคู่มือ
มันเป็นอะไรที่ผมไม่เข้าใจเลยซักนิดแต่ในคู่มือมันบอกว่าให้หลับและสนุกกับเกม
       "เกมเหี้ยไรว่ะเนี้ยต้องหลับถึงได้เล่น" ผมเกาหัว
       "เอาว่ะ หลับก็หลับ" ผมตัดสินใจ
ผมเลยทำตามที่คู่มือบอก ผมเลยคุมโปงและเอาเครื่องเกมสวมหัวแล้วนอนไป
หลังจากดำดิ่งสู่ห้วงนิทรา ภาพที่ชัดเจนเริ่มปรากฏเป็นเกาะแห่งหนึ่งซึ่งสวยงามมากและ
มีเมืองที่สวยงาม ภาพแจ่มชัดในหัวผม และกลับมาที่ตัวผม ผมอยู่ท่ามกลางเมืองนี้เอง ผมมองรอบตัวนี้ขนาด
เปิดเกมวันแรกน่ะเนี้ย ยังมีคนมาเล่นกันเยอะขนาดนี้ ผมเดินไปตามทางเดิน แต่สิ่งที่ทึ่งและ
แปลกใจ เพราะรอบตัวผมมีหลากหลายอาชีพมากมาย ไม่เหมือนเกมทั่วไปที่มีแค่ นักดาบ
นักธนู จอมเวทย์และโจร ซึ่งเป็นอะไรที่จำเจมากแต่ในโลกของ contra นั้นมีตั้งแต่ 
ขอทานยันนายกเลยทีเดียว ผมพึ่งเดินสวนกับ ร็อคเกอร์หัวตั้งมาคนนึง ผมได้แต่คิดว่าโลกใหม่
คงได้กำเนิดขึ้นแล้วเป็นแน่แท้ แต่เกมนี้น่าแปลกที่ไม่มีระบบปฏิบัติการอะไรทั้งสิ้น ผมล่วงไป
ในกระเป๋าและเจอสิ่งแปลกประหลาดในกระเป๋ามีรูปร่างคล้ายบัตรผมหยิบขึ้นมาดู พบว่ามันเป็น
บัตรคล้าย ๆ บัตรประชาชนและตอนนี้ในช่องอาชีพ ผมเขียนว่า "คนธรรมดา" ผมหะวเราะเบา ๆ
แล้วรู้สึกว่าเดินเตะกับอะไรเข้า
    "โอ้ย ! เดินไม่ดูทางเหรอไงว่ะคนกำลังซ่อมท่ออยู่" ชายคนหนึ่งพูดขึ้นที่พื้น
    "อ้าว ขอโทษครับผมไม่เห็น....เฮ้ยไอ้คังนี้หว่า !!!" ผมกระโดดโหยงชี้หน้า
    "เออว่ะไอ้มีน มึงพึ่งเล่นเหรอถึงใส่เพลเยอร์ธรรมดาอยู่"
ไอ้คังหรือวีรวิทย์ เพื่อนสมัย ม.ต้นของผมซึ่งเป็นคนชอบเล่นเกมเหมือนกัน
    "อือเกมนี้มันแปลกอะกูไม่รู้ต้องไปหาใคร เออ...แล้วมึงเล่นอาชีพไรว่ะเนี้ยท่าทางมอมแมม"
    "อ้อกูอ่อเป็นช่างประปาไง" มันตอบหน้านิ่ง
    "เห้ยอาชีพเหี้ยไรแล้วมันจะอัดมอนสเตอร์ยังไง" อาชีพแปลกชิบหาย ผมตกใจ
"เดี๋ยวกูจะอธิบายให้ฟัง อาชืพ ช่างประปาเนี้ย เป็นสายหนึ่งของนักสำรวจ หรือเรียกว่า นักค้นหา
ดันเจี้ยน เพราะนายอาจจะไม่รู้ว่าใต้เมืองที่เราเดินกันอยู่นั้นข่างล้างมีดันเจี้ยนมากมาย ที่ยังไม่
ถูกค้นพบ ซึ่งเรียกได้ว่าอาชีพมีประโยชน์กับกิลด์มากเลยทีเดียว เพราะเกมมีระบบครอบครอง
พื้นที่และมีการเก็บภาษีในการลงดันอีกด้วย ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นตัวเรียกเงินเลยทีเดียว"
มันอธิบายเหมือน npc ไม่มีผิดแต่ที่ทึ่งในความยิบยอยของเกมนี้ว่ามีระบบซับซ้อนเกินมนุษย์
ที่จะสามารถสร้างขึ้นมาได้ หรือไม่แน่มนุษย์ต่างดาวอาจจะสร้างก็เป็นได้ ผมคิดเล่น ๆ
      "แล้วกูจะเปลียนอาชีพที่ไหนว่ะ" ผมถามเข้าประเด็นหลัก
      "เออ..มึงเห็นตึกที่คล้าย ๆ โรงเบียร์ตรงนั้นอะไปแจ้งอาชีพตรงนั้น" มันตอบแล้วมุดท่อกลับ
แล้วตะโกนกลับมาว่า
      "แล้วเจอกัน" ไอ้คังตะโกนขึ้นมา
      "เออ" ผมตอบ
ผมเดินไปตามทางที่ไอ้คังชี้ให้ผมก็มาอยู่หน้า โรงเบียร์แห่งหนึ่งเมื่อครู่ผมเห็นคนถูกต่อยลงมา
จากชั้น 2 บรรยากาศเหมือนร้านเหล้าในหนังฝรั่งไม่มีผิด ผมตัดสินใจเดินเข้าไป ข้างในไม่เป็น
อย่างที่ผมคิด ข้างในเลวร้ายกว่าที่คิด แต่มีโต๊ะที่คล้ายที่ลงทะเบียน ผมเดินเข้าไปถามคนบนโต๊ะนั้น
ทันที
       "พี่ครับเปลี่ยนอาชีพที่นี้ป่ะครับ" ผมตะโกนเพราะข้างในนี้เสียงดังมาก
       "ใช้ครับแต่เป็นแบบสุ่มอาชีพ" พนักงานที่นั่งโต๊ะตอบเสียงตะโกนเหมือนกัน
แต่หารู้ไม่ว่าผมได้ยินแค่คำว่าเปลี่ยนอาชีพเท่านั้นจึงตอบไปว่า
       "เปลี่ยนเลยครับพี่ ผมอยากออกจากที่นี้" ผมตะโกนบอก
พนักงานทำหน้าเหลอหลาแล้วก็ตอบ
        "ได้ครับ ๆ" พนักงานตกใจเพราะไม่เคยมีใครเล่นแบบซุ่มอาชีพมาก่อน
        "เรียบร้อยแล้วครับตรวจสอบในการ์ดได้เลยครับ"
        "อ้าวไม่ต้องบอกอาชีพที่อยากเป็นเหรอครับ" ผมตะโกนถาม
        "อ้อไม่ต้องครับ" พนักงานตอบ
        "อ้อครับ" ผมคิดงงๆ แต่คงไม่มีอะไรมั่งผมเลยรีบเดินออกไปจากร้านเหล้านี้อย่างรวดเร็ว
หลังจากออกมาแล้วผมเลยเดินหาอะไรกินเกมนี้แปลกมากเพราะสมจริงมากเพราะมีหิวด้วย
ผมนึกสงสัยในความละเอียดของเกมนี้และตอนนี้ ผมอยู่ในร้าย ฟาสต์ฟู้ด แห่งหนึ่งในเมืองนี้
ผมจึงนึกสงสัยว่าตัวเองเป็นอาชีพอะไรเลยหยิบการ์ดขึ้นมาดูแล้วพบว่าตัวกูนั้นเป็นอาชีพ
เหี้ยไรเนี้ย ผมพลิกดูตาแทบหลุดเลยทีเดียว หรือเหี้ยคังแม่งหลอกกูว่ะ
          บูสแมน อาชีพนี้มันอะไรกันแน่ ?



ADVENTURE QUEST EP.1

ADVENTURE QUEST




#ดันเจี้ยนที่ 1# วันมหัศจรรย์


สวัสดีครับผมชื่อ มีน เป็นเด็กมัธยมปลายธรรมดา ๆ ผมเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวและไม่มีเพื่อนมากนัก แต่สิ่งที่เป็นเพื่อนผมเสมอคือการ์ตูนและเกม ผมก็คงเป็นเหมือนเด็กธรรมดา ทั่ว ๆ ไปที่ติดของพวกนี้ แต่ผมกับมีความคิดที่แตกต่างจากเด็กวัยเดียวกัน คือผมมักจะชอบโยงเรื่องหรือเอาการ์ตูนเกมมารวมกัน ผมเคยคิดสนุก ๆ ขึ้นมาว่าถ้าเราเป็นเหมือนตัวละครในเกมก็คงดี เพราะตายแล้วเราก็สามารถชุบชีวิตได้ เป็นสิ่งที่ทำไม่ได้ในโลกจริง ผมจึงหลงใหลในความสนุกและความมหัศจรรย์ของมันและเรื่องทั้งหมดมันก็เริ่มจากความครั่งใคล้ของผมเอง................

วันที่ 2 มิถุนายน 2755 วันที่ผมขึ้น ม.5 ตอนนี้รอบกายของผมนั้นมีเทคโนโลยีที่ล้ำหน้าไปมากทีเดียวมีทั้ง รถที่ล้อไม่ติดพื้น ลอยอยู่บนอากาศ และที่สำคัญสิ่งที่ผมรอมานานคือ เครื่องเล่นเกมเสมือนจริงที่สามารถเล่นได้ในแล้วเจอหน้าเหมือนชีวิตจริงกันเลยทีเดียวแล้ววันนี้เป็นวันที่เปิดขายเครื่องนี้เป็นวันแรก มันเรียกว่า CONTRA QUEST เป็นเครื่องที่ได้พิสูจน์ทฤษฏี คลื่นสมองเวลาเรานอนหลับ แปรให้เปลี่ยนเป็นพลังชนิดหนึ่งที่เรียกกันอย่างสนิทปากว่า พลังจิต เป็นการฝ่าวงการวิทยาศาสตร์โดย ดร.ดารากร แต่นั้นไม่ใช้ประเด็น เพราะผมอดตังค์ซื้อข้าวเพื่อมาซอเกมนี้กันเลยทีเดียว หลังจากที่ผมเล่า
เรื่องหรือคุยกะตัวเองมานานวันนี้ก็จบการ ปฐมนิเทศพอดี นร.ปีนี้เยอะกว่าทุกปีและแน่นอน
หัวข้อสนธนาต้องเป็นเรื่องที่ผมคิดอยู่เป็นแน่ อย่างเด็ก ม.4 คนนั้น
   "เฮ้ย...วันนี้มึงจะไปซื้อเกมใหม่ป่าวว่ะ" เด็กหัวเกรียนคนแรกพูดขึ้น
   "เออว่ะกูเอาตังค์มาแล้วเว้ย -3-" หัวเกรียนเบอร์สองตอบ
นั้นไงผมคิดผิดเสียที่ไหนวันนี้คงจะเรียนสนุกเป็นพิเศษ ผมคิด
    "เฮ้ย..ปิดเทอมเป็นไงว่ะไอ้มีน" ปธานหรือ ปั้ม เพื่อนผมถาม
    "เออก็ดีเมื่อวานพึ่งเจอกันที่บ้านมึงถามกูทำเหี้ยไร - - " ผมตอบ
    "ก็เห็นทุกคนเขาทักกันงี้ไงสัสกูอยากอินเทรนบ้าง" ไอ้เพื่อนตัวดีตอบ
     "เออ...วันนี้กูได้ยินว่ามีซ้อมเชียร์นี้หว่า เอาตั้งแต่เปิดเรียนเลยเหรอว่ะ" ผมถามมัน
     "เออแม่งเหนื่อยแต่เช้า แม่งวันนี้กะจะไปซื้อเกมใหม่กับมึงซักหน่อยไม่ว่างเลย"
     "อ้อ วันหลังก็ได้"
     "เห้ยมึง 2 คนทำไรกันอยู่ว่ะ" เพื่อนสนิทคนที่ 2 ใน รร.ผมทัก
     "อ้าว..ไอ้ทรัพ เป็นไงบ้างว่ะ มึงสูงขึ้นป่ะเนี้ย" ผมถามมัน
ไอ้ทรัพ เป็นเพื่อนคู่หูกับผมเลยทีเดียวเพราะมันกับผม นิยมชมชอบในเกมเหมือนกัน มีรึวันนี้มันจะพลาด ผมเลยถามมันไป
     "เห้ยทรัพวันนี้ไปซื้อเกมกับกูป่าวคืนนี้จะได้เจอกัน" ผมถามอย่างรู้ใจมันยิ้มแล้วตอบกลับมาว่า
     "กูไม่พลาดหลอกสัส มันหัวเราะ"
     "อ้าวพอทรัพมามึงลืมกูเลยเหรอไอ้มีนเออชั่งเหอะกูไปทำเชียร์ล่ะ"
ว่าแล้วมันก็เดินสะบัดสะบิ้งไปตามทางเดินระเบียง
      "เออใกล้เวลาเรียนแล้วกูไปก่อนน่ะมีน" ไอ้ทรัพพูดจบก็เดินไปเลย 
วันนี้ ผมไม่มีสมาธิเลยการเรียนเลย เพราะสมาธิไปอยู่กลับเครื่องเกมรุ่นใหม่ล่าสุดเรียบร้อยแล้ว
     กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!
อาเสียงสวรรค์ เสียงที่ผมรอคอยมาทั้งวัน ผมรีบเก็บกระเป๋าและรีบสับขาหลอกไปหน้าห้องไอ้ทรัพแล้วรีบมอง หามัน ทันใดนั้นผมก็เห็นคนวิ่งนำหน้าผมแล้ว 
ตะโกนว่า
     "ไอ้เหี้ยมีนมึงวิ่งเร็วดิว่ะเดี๋ยวหมาก็คาบเกมกูไปแดกหรอก ยังมาทำหน้าเด๋ออีก" มันตะโกน
     "เอ้าเหี้ย กูรอมึงไงรีบสับขาหลอกมาหามึงอะ" ผมวิ่งตามมันมาข้างล่างตึกอย่างรวดเร็ว
     "เออรีบไปร้านเฮีย โป้ง ดีกว่ากูโทรไปจองแล้วสัส" คนชอบวางแผนพูด
     "เย็ดเข้ มึงเจ๋งสัสอะ" ผมตอบแบบยิ้ม ๆ
     "เออ..แต่เฮียแก่บอกว่าถ้าไปช้าก็ไม่เก็บน่ะเว้ย" ไอ้ทรัพพูด
ตอนนี้ผมกับไอ้ทรัพ อ่ะผมลืมบอกไปว่าไอ้ทรัพเนี้ย มันใส่แว่นตัวเล็กหน้าตี๋ ผมเลยชอบเรียกมันว่าไอ้แว่นบ่อยๆ ตอนนี้ผมวิ่งมาด้วยความเร็วจนถึงหน้าร้านที่มีร้านคนออหน้าร้านจนล้นออกมานอกถนน นั้นคือร้าน เฮียโป้ง นั้นเอง
     "ไอ้สัสมีคนเร็วกว่ากูอีกเหรอ สงสัย รร.อื่นด้วยว่ะ" ไอ้ทรัพขยับแว่น
     "มึงแทรกตัวแล้วเอาตังค์ไปจ่ายเด๊แว่น" ผมควักตังค์ส่งใหมัน
     "ไอ้สัสใช้กูตลอด" มันคว้าตังค์แล้วมุดเข้าไปในฝูงชน
ผ่านไป 15 นาที ผมไปซื้อข้าวมา 2 กล่อง ไอ้ทรัพยังไม่ออกมาเลยผมเริ่มคิดว่ามันได้มาป่าวว่ะ
     "เฮ้ยมีนกูได้มาแล้ว !!!" ไอ้ทรัพยืนถือถุงกล่องเกมอยู่ในมือสภาพเหมือนไปฟัดกะหมาทั้งฝูงมา
ผมมองมันแล้วยื้นข้าวให้มันแล้วพูดว่า
     "เอ้าข้าวไอ้สัสดูเหมือนมึงเสียพลังงานมาก" ผมให้มันแล้วผมก็หยิบกล่องเกมมากล่องมาใส่กระเป๋า
     "เออไอ้สัสเมื้อกี้คนแม่งเยอะมากเกือบได้ผัวแล้วสัส" ไอ้ทรัพทำหน้าขนลุก
ผมหัวเราะในท่าทางของมัน ในขณะที่ผมรอไอ้ทรัพกินข้าวอยู่ข้าง ๆ อยู่นั้น ผมก็เห็นเด็กผู้หญิงใส่แว่นหน้าตาจิ่มลิ่มคนหนึงเดินออกมาจากร้านเฮียโป้งพร้อมเครื่องเกมในมือ 
     "เห้ยไอ้มีนพ่อกูโทรมาแล้วว่ะ" ไอ้ทรัพสะกิด
     "อะ..เออ มึงไปเหอะ" ผมหันไปมองมัน
ไอ้ทรัพเดินไปที่ ๆ มันนัดพ่อเอาไว้ ผมเลยหันไปมองผู้หญิงคนเมื่อกี้ แต่ก็ไม่อยู่แล้วผมถอนหายใจแล้ว
วิ่งกลับบ้านไป................

#ตอนนี้ตัวละครมีแค่ 3 ตัวมั้งเด๋วค่อยเพิ่ม#