ADVENTURE QUEST
#ดันเจี้ยนที่ 5# บัค
สายตาพร่าเรือนแสงแดดอ่อนส่องกระทบกับเปลือกตาของผม ผมรู้สึกความทรงจำต่าง ๆ ทับซ้อนกันไปหมด สติผมเริ่มกลับมาและค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาและพบว่าตอนนี้ผมอยู่ในกระโจมขนาดใหญ่รอบกาย
ประดับประดาด้วยเครื่องเรือนที่ล้วนแต่ทำจากไม้ทั้งสิ้น กลิ่นของกำยานอ่อน ๆ ลอยเตะจมูก ทันใดนั้น
ก็มีชายชราเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำดื่ม
"อ้าวตื่นแล้วเหรอพ่อหนุ่ม" ชายชราถามผมพร้อมรอยยิ้ม
"อ้อครับตื่นแล้ว"
"ถ้าจะเจอมาหนักน่ะบอสตัวนั้นไม่ค่อยโผล่หรอกนาน ๆ ทีจะออกมาเพราะเป็นบอสลับ"
"แล้วเพื่อนผมล่ะครับ" ผมถามชายชรา
"อ้อคงไปที่หมู่บ้านหลังถ้ำแล้วนั้นหล่ะเขาคงจะรอเจ้าอยู่ที่นั้นหล่ะพ่อหนุ่ม"
"แล้วลุงเป็นคนช่วยผมเหรอครับ"
"ป่าว ๆ กิ่งหลานลุงมันช่วยเอาไว้" ชายชรายิ้ม
ขณะนั้นก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาอายุไร่เรี้ยกับผม ใบหน้าของเธอเป็นรูปไข่ ดวงตาคมสีขุ่น และทรงผมที่
รวบไว้ลวก ๆ หน้าตาจิ้มลิ้มเดินมา
"ว่าไงพี่ชายฟื้นแล้วเหรอ" การพูดจาผิดกับใบหน้าเธอนัก
"ขอบคุณที่ช่วยครับ" ผมตอบอย่างสุภาพ
"ไม่เป็นไรหรอกใครอยากจะเห็นคนตายกันใช้ไหมลุงอาจ" หญิงสาวจอมแก่นพูดกับลุงของตน
"นี้ ๆ ให้มันน้อย ๆ หน่อยเป็นเด็กหัด ค่ะ ค้า ซ่ะมั่ง" ชายชราดุ
"อ้าวแล้วพ่อหนุ่มมาทำอะไรที่นี้หล่ะ" ลุงอาจถาม
"ผมมาตามหาเพื่อนน่ะครับ"
"ใครหล่ะ"
"เพื่อนหน่ะครับว่าแต่แถวนี้ที่ไหนเหรอครับ"
"อ้อ love peace village หน่ะ" ลุงแกตอบ
"อยู่เหนือสุดของเมืองหลวงที่ สอง" กิ่งพูดขึ้น
ผมนึกอย่างพินิจว่าผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงเพราะลำพังผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คงไม่อาจจะแบกชายร่างกายอย่างเค้าได้
จู่ ๆ ผมก็อยากรู้เนี้อเรื่องของเกมนี้ขึ้นมาอย่างประหลาดเหมือนคนดลใจ
"ลุงครับรู้ใหมว่าเนื้อเรื่องของเกมนี้คืออะไร"
"พิชิต ดาร์กลอร์ด ไง"
"แล้วมันเป็นใครหล่ะครับ" ผมถามต่อ
"มันคือ บอส ตัวสุดท้ายของเกมและต้องมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่จะพิชิตมันได้"
"ผมคิดว่าเกมนี้จะเล่นไปเรื่อย ๆ เสียอีก"
"มันแล้วแต่คนพ่อหนุ่มเพราะเมื่อพิชิตดาร์กลอร์ดได้จะสามารถขึ้นปกครองโลกแห่งนี้ได้"
ผมฟังมาถึงตรงนี้ก็คิดว่าดาร์กลอร์ดก็คงเป็นบอสที่ร้ายกาจมาก
"เอาเถอะวันนี้นอนเถอะพ่อหนุ่มเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปหาเพื่อน" ลุงพูดพร้อมเดินออกไป
ทิ้งให้ผมนอนคิดเรื่อยเปื่อยอยู่บนเตียง
"เรื่องมันก็เป็นอย่างงี้แหละพวกมึงจึงมาหากูไม่ได้" ผมพูด
"แล้วมันซวยยังไงหว่ะ" ไอ้อั๋นถาม
"เออกูก็ว่างั้นอะ" ไอ้ทรัพเสริม
"เออมันซวยตรงกูไม่รู้จะกลับยังไงเพราะแม่งไกลมาก" ผมตอบ
"ไม่ยากก็เด๋วพวกกูไปหาแล้วเดี๋ยวตะโกนไปหา" ไอ้ทรัพกับไอ้อั๋นบอก
"เออมาระวังเจอไอ้ตัวเหี้ยนั้นน่ะเว้ย" ผมพูด
"เออขั้นไหนแล้ว" ไอ้ทรัพบอก
"งั้นคืนนี้จะรอน่ะ"
"เออเจอกัน" แลัวมันสองคนก็เดินไป
สายตาพร่าเรือนแสงแดดอ่อนส่องกระทบกับเปลือกตาของผม ผมรู้สึกความทรงจำต่าง ๆ ทับซ้อนกันไปหมด สติผมเริ่มกลับมาและค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาและพบว่าตอนนี้ผมอยู่ในกระโจมขนาดใหญ่รอบกาย
ประดับประดาด้วยเครื่องเรือนที่ล้วนแต่ทำจากไม้ทั้งสิ้น กลิ่นของกำยานอ่อน ๆ ลอยเตะจมูก ทันใดนั้น
ก็มีชายชราเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำดื่ม
"อ้าวตื่นแล้วเหรอพ่อหนุ่ม" ชายชราถามผมพร้อมรอยยิ้ม
"อ้อครับตื่นแล้ว"
"ถ้าจะเจอมาหนักน่ะบอสตัวนั้นไม่ค่อยโผล่หรอกนาน ๆ ทีจะออกมาเพราะเป็นบอสลับ"
"แล้วเพื่อนผมล่ะครับ" ผมถามชายชรา
"อ้อคงไปที่หมู่บ้านหลังถ้ำแล้วนั้นหล่ะเขาคงจะรอเจ้าอยู่ที่นั้นหล่ะพ่อหนุ่ม"
"แล้วลุงเป็นคนช่วยผมเหรอครับ"
"ป่าว ๆ กิ่งหลานลุงมันช่วยเอาไว้" ชายชรายิ้ม
ขณะนั้นก็มีหญิงสาวเดินเข้ามาอายุไร่เรี้ยกับผม ใบหน้าของเธอเป็นรูปไข่ ดวงตาคมสีขุ่น และทรงผมที่
รวบไว้ลวก ๆ หน้าตาจิ้มลิ้มเดินมา
"ว่าไงพี่ชายฟื้นแล้วเหรอ" การพูดจาผิดกับใบหน้าเธอนัก
"ขอบคุณที่ช่วยครับ" ผมตอบอย่างสุภาพ
"ไม่เป็นไรหรอกใครอยากจะเห็นคนตายกันใช้ไหมลุงอาจ" หญิงสาวจอมแก่นพูดกับลุงของตน
"นี้ ๆ ให้มันน้อย ๆ หน่อยเป็นเด็กหัด ค่ะ ค้า ซ่ะมั่ง" ชายชราดุ
"อ้าวแล้วพ่อหนุ่มมาทำอะไรที่นี้หล่ะ" ลุงอาจถาม
"ผมมาตามหาเพื่อนน่ะครับ"
"ใครหล่ะ"
"เพื่อนหน่ะครับว่าแต่แถวนี้ที่ไหนเหรอครับ"
"อ้อ love peace village หน่ะ" ลุงแกตอบ
"อยู่เหนือสุดของเมืองหลวงที่ สอง" กิ่งพูดขึ้น
ผมนึกอย่างพินิจว่าผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงเพราะลำพังผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คงไม่อาจจะแบกชายร่างกายอย่างเค้าได้
จู่ ๆ ผมก็อยากรู้เนี้อเรื่องของเกมนี้ขึ้นมาอย่างประหลาดเหมือนคนดลใจ
"ลุงครับรู้ใหมว่าเนื้อเรื่องของเกมนี้คืออะไร"
"พิชิต ดาร์กลอร์ด ไง"
"แล้วมันเป็นใครหล่ะครับ" ผมถามต่อ
"มันคือ บอส ตัวสุดท้ายของเกมและต้องมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่จะพิชิตมันได้"
"ผมคิดว่าเกมนี้จะเล่นไปเรื่อย ๆ เสียอีก"
"มันแล้วแต่คนพ่อหนุ่มเพราะเมื่อพิชิตดาร์กลอร์ดได้จะสามารถขึ้นปกครองโลกแห่งนี้ได้"
ผมฟังมาถึงตรงนี้ก็คิดว่าดาร์กลอร์ดก็คงเป็นบอสที่ร้ายกาจมาก
"เอาเถอะวันนี้นอนเถอะพ่อหนุ่มเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปหาเพื่อน" ลุงพูดพร้อมเดินออกไป
ทิ้งให้ผมนอนคิดเรื่อยเปื่อยอยู่บนเตียง
"เรื่องมันก็เป็นอย่างงี้แหละพวกมึงจึงมาหากูไม่ได้" ผมพูด
"แล้วมันซวยยังไงหว่ะ" ไอ้อั๋นถาม
"เออกูก็ว่างั้นอะ" ไอ้ทรัพเสริม
"เออมันซวยตรงกูไม่รู้จะกลับยังไงเพราะแม่งไกลมาก" ผมตอบ
"ไม่ยากก็เด๋วพวกกูไปหาแล้วเดี๋ยวตะโกนไปหา" ไอ้ทรัพกับไอ้อั๋นบอก
"เออมาระวังเจอไอ้ตัวเหี้ยนั้นน่ะเว้ย" ผมพูด
"เออขั้นไหนแล้ว" ไอ้ทรัพบอก
"งั้นคืนนี้จะรอน่ะ"
"เออเจอกัน" แลัวมันสองคนก็เดินไป
ที่ไหนสักที่บนโลกไม่สามารถหาพิกัดได้
"ตอนนี้ก็เปิดเกมมาได้สองวันมีข้อผิดพลาดไหม จีเอ็มพีเค"
"ไม่มีครับ" ชายร่างผอมขาวสูงคนหนึ่งพูด
"แล้วลูกหล่ะ จีเอ็มกิ่ง มีอะไรจะเล่าให้พ่อฟังไหม"
"มีค่ะ ตอนนี้หนูเจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่ตัวเค้ามีแต่บัคเต็มไปหมด"
"พ่อไม่เข้าใจ"
"คือกิ่งและพีเคไม่สามารถตรวจที่มาของไอพีได้และเค้ามีอาชีพที่เป็นปริศนา
และเมื่อเค้าปรากฏตัวรอบตัวก็เกิดบัคมากมาย เช่น บอสซุยเซน ที่อยู่ที่ทะเลทราย
ทางใต้ก็ปรากฏตัวที่ทางเหนือและจะโจมตีแค่เค้าคนเดียวเท่านั้นซึ่งบอสตัวนี้ไม่
น่าจะออกมาเร็วนักเพราะต้องมีคนปลดล็อควังทะเลทรายก่อน"
"เธอพูดมีเหตุผลน่ะกิ่งแต่อย่าลืมสิเกมนี้มีคนเล่นเยอะมากอาจจะมีคนปลดล็อกแล้วก็ได้"
"แต่ถ้าปล่อยบัคในระบบของเรานาน ๆ อาจจะเป็นอันตรายก็ได้น่ะค่ะพ่อ"
"ผมว่าเราดูไปก่อนดีกว่าน่ะครับ" พีเคพูด
"ถ้ามันอันตรายนักก็คงต้องกำจัดออกจากระบบซะ" เสียงชายผู้เป็นใหญ่พูด
ชายและหญิงที่เถียงกันอยู่เงียบและหันมาโค้งคำนับ
"ครับ/ค่ะ"
ผมบิดขี้เกียจตื่นขึ้นมาจากเตียงนอนแต่นี้ในเกมยังมืดอยู่เลยผมเลยเดินออกไปนอกกระโจม
ผมมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นมีใครสงสัยสองคนนั้นยังไม่ล็อคอินเข้ามาผมจึงเดินไปเรื่อยเปื่อย
ผมเดินออกมาไม่ได้มากก็ออกมานอกบริเวณที่้พักผมสังเกตได้ว่าแถวนี้ไม่มอสเตอร์เลยซักตัว
รู้สึกผิดปกติผมกระชับขวานที่อยู่ในมือตอนนี้รอบตัวผมเป็นลานทะเลทรายกว้างแต่กลับไม่มี
มอนสเตอร์ซักตัวทันใดนั้นผมได้รู้ความจริงทะเลทรายพุ่งขึ้นมาเหมือนจรวดรูปร่างของมันใหญ่
ทีเดียวเป็นเป็นมังกรมีสีที่กลมกลืนกับทรายและที่สำคัญมันมีเขาอันแหลมคมที่โดนทีเดียวอาจจะ
เกมโอเวอร์เลยทีเดียวมันไม่รอช้าให้มนุษย์เหยื่ออันโอชะของมันยืนอยู่นานนักมันใช้หางยาว
หวดเข้าตัวผมทันทีสัญชาตญาณตอบโต้ทันทีผมกระโดดหลบหางที่หวดมาแต่ไม่ทันการมันใช้กรง
เล็บฟาดมาทีลำตัวของผมร่างเด็กหนุ่มกระเด็นไปไกลเค้ารีบลุกและกระชับขวานในมือแน่นและ
มัจจุราชมาหาเค้าแล้วมันใช้เขาพุ่งตรงมาทางเค้าเมื่อมันมาใกลแล้วเค้าได้กระโดดหมุนตัวใช้ขวาน
จาบหน้าของมังกรอย่างแรงมันผงะเค้าหยิบขวานคู่ออกมาและระดมฟันอย่างรวดเร็วแต่แถบจะไม่
ระคายผิวของมันเลยในตอนนั้นหางที่เค้าลืมมันไปเสียสนิทฟาดเข้าที่กลางหลังเลือดกระเด็นออกมา
สติล่าเลือนความตายคงมาเยือนเสียแล้วจริงและจู่ก็มีเสียงกระซิบเบา ๆ ว่า
"ตอนนี้ก็เปิดเกมมาได้สองวันมีข้อผิดพลาดไหม จีเอ็มพีเค"
"ไม่มีครับ" ชายร่างผอมขาวสูงคนหนึ่งพูด
"แล้วลูกหล่ะ จีเอ็มกิ่ง มีอะไรจะเล่าให้พ่อฟังไหม"
"มีค่ะ ตอนนี้หนูเจอกับผู้ชายคนหนึ่งที่ตัวเค้ามีแต่บัคเต็มไปหมด"
"พ่อไม่เข้าใจ"
"คือกิ่งและพีเคไม่สามารถตรวจที่มาของไอพีได้และเค้ามีอาชีพที่เป็นปริศนา
และเมื่อเค้าปรากฏตัวรอบตัวก็เกิดบัคมากมาย เช่น บอสซุยเซน ที่อยู่ที่ทะเลทราย
ทางใต้ก็ปรากฏตัวที่ทางเหนือและจะโจมตีแค่เค้าคนเดียวเท่านั้นซึ่งบอสตัวนี้ไม่
น่าจะออกมาเร็วนักเพราะต้องมีคนปลดล็อควังทะเลทรายก่อน"
"เธอพูดมีเหตุผลน่ะกิ่งแต่อย่าลืมสิเกมนี้มีคนเล่นเยอะมากอาจจะมีคนปลดล็อกแล้วก็ได้"
"แต่ถ้าปล่อยบัคในระบบของเรานาน ๆ อาจจะเป็นอันตรายก็ได้น่ะค่ะพ่อ"
"ผมว่าเราดูไปก่อนดีกว่าน่ะครับ" พีเคพูด
"ถ้ามันอันตรายนักก็คงต้องกำจัดออกจากระบบซะ" เสียงชายผู้เป็นใหญ่พูด
ชายและหญิงที่เถียงกันอยู่เงียบและหันมาโค้งคำนับ
"ครับ/ค่ะ"
ผมบิดขี้เกียจตื่นขึ้นมาจากเตียงนอนแต่นี้ในเกมยังมืดอยู่เลยผมเลยเดินออกไปนอกกระโจม
ผมมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นมีใครสงสัยสองคนนั้นยังไม่ล็อคอินเข้ามาผมจึงเดินไปเรื่อยเปื่อย
ผมเดินออกมาไม่ได้มากก็ออกมานอกบริเวณที่้พักผมสังเกตได้ว่าแถวนี้ไม่มอสเตอร์เลยซักตัว
รู้สึกผิดปกติผมกระชับขวานที่อยู่ในมือตอนนี้รอบตัวผมเป็นลานทะเลทรายกว้างแต่กลับไม่มี
มอนสเตอร์ซักตัวทันใดนั้นผมได้รู้ความจริงทะเลทรายพุ่งขึ้นมาเหมือนจรวดรูปร่างของมันใหญ่
ทีเดียวเป็นเป็นมังกรมีสีที่กลมกลืนกับทรายและที่สำคัญมันมีเขาอันแหลมคมที่โดนทีเดียวอาจจะ
เกมโอเวอร์เลยทีเดียวมันไม่รอช้าให้มนุษย์เหยื่ออันโอชะของมันยืนอยู่นานนักมันใช้หางยาว
หวดเข้าตัวผมทันทีสัญชาตญาณตอบโต้ทันทีผมกระโดดหลบหางที่หวดมาแต่ไม่ทันการมันใช้กรง
เล็บฟาดมาทีลำตัวของผมร่างเด็กหนุ่มกระเด็นไปไกลเค้ารีบลุกและกระชับขวานในมือแน่นและ
มัจจุราชมาหาเค้าแล้วมันใช้เขาพุ่งตรงมาทางเค้าเมื่อมันมาใกลแล้วเค้าได้กระโดดหมุนตัวใช้ขวาน
จาบหน้าของมังกรอย่างแรงมันผงะเค้าหยิบขวานคู่ออกมาและระดมฟันอย่างรวดเร็วแต่แถบจะไม่
ระคายผิวของมันเลยในตอนนั้นหางที่เค้าลืมมันไปเสียสนิทฟาดเข้าที่กลางหลังเลือดกระเด็นออกมา
สติล่าเลือนความตายคงมาเยือนเสียแล้วจริงและจู่ก็มีเสียงกระซิบเบา ๆ ว่า
"เจ้าใช้พลังของข้าได้น่ะ" "เสียงใครกัน"
"เจ้าอยากตายหรือป่าวหล่ะ" "ไม่เราไม่อยากตาย"
"ดี งั้นข้าขอร่างของเจ้าก่อนแลัวกัน"
"เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวสิ" สติของผมดับไปแล้ว
"เจ้าอยากตายหรือป่าวหล่ะ" "ไม่เราไม่อยากตาย"
"ดี งั้นข้าขอร่างของเจ้าก่อนแลัวกัน"
"เดี๋ยว ๆ เดี๋ยวสิ" สติของผมดับไปแล้ว
มีเพียงชายที่ยืนอยู่หน้าของมังกรที่ฟื้นจากความเจ็บปวดและพร้อมจะปลิดชีวิตชายข้างหน้าแล้ว
แต่มันหารู้ไม่ว่านี้มิใช้คนเดิมอีกต่อไป ไม่มีการรอช้ามันวิ่งเข้ามาหมายจะเอาชีวิตในชั่วอึดใจ
เขาของมันจะแทงเข้าที่หัวใจของมนุษย์ผู้นี้แล้ว แต่ทว่ากลับไม่เป็นอย่างที่มันคาด มือของชาย
คนเดิมจับเขาของมันเอาไว้และบีบมันแตกออกราวกลับของเล่น สัตว์เดรัจฉานไม่รอช้าฟาดหาง
โรมรันโจมตีแต่ช้าไป ตอนนี้ชายผู้นั้นได้ใช้มือควักเอาหัวใจของมันที่มีเลือดเต็มตัวออกมาเชยชม
เสียแล้ว มังกรร้ายสิ้นเหลือเพียงพระจันทร์และชายหนุ่มที่ยืนอาบเลือดอยู่ตรงนั้น
to be continued......
แต่มันหารู้ไม่ว่านี้มิใช้คนเดิมอีกต่อไป ไม่มีการรอช้ามันวิ่งเข้ามาหมายจะเอาชีวิตในชั่วอึดใจ
เขาของมันจะแทงเข้าที่หัวใจของมนุษย์ผู้นี้แล้ว แต่ทว่ากลับไม่เป็นอย่างที่มันคาด มือของชาย
คนเดิมจับเขาของมันเอาไว้และบีบมันแตกออกราวกลับของเล่น สัตว์เดรัจฉานไม่รอช้าฟาดหาง
โรมรันโจมตีแต่ช้าไป ตอนนี้ชายผู้นั้นได้ใช้มือควักเอาหัวใจของมันที่มีเลือดเต็มตัวออกมาเชยชม
เสียแล้ว มังกรร้ายสิ้นเหลือเพียงพระจันทร์และชายหนุ่มที่ยืนอาบเลือดอยู่ตรงนั้น
to be continued......
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น