ADVENTURE QUEST
#ดันเจี้ยนที่ 7# เมล็ดแห่งความชั่ว
เวลารอบตัวหยุดนิ่งเหมือนเกมทั้งเกมของผมหยุดสต็อปลง คนที่ผมตามหาอยู่ตรงหน้า
ของผมแล้วผมไม่สามรถโต้แย้งได้ว่าผมตื่นเต้นเพียงใด ที่เจอเธอที่นี่
"สวัสดีค่ะ" เสียงใสของเจ้าของดวงหน้าหวานสมไวทักขึ้น
เกมของผมเริ่มอีกครั้งผมได้สติเพราะกิ่งกระทุ้งชายโครงดังอั๊ก
"ส..สะ...สวัสดีครับ" ผมกลืนน้ำลายและหลบตาเธอ
"เราเคยเจอกันรึเปล่าค่ะ" เธอถาม
หน้าผมแดงแม้กองไฟจะให้แสงสลัวก็ตามแต่ก็สามารถเห็นหน้าของผมในตอนนี้ได้
กิ่งทำเสียงฟึดฟัดไม่พอใจข้าง ๆ แล้วร้องออกมาว่า
"นายคงไม่ได้บังเอิญรู้จักยัยนี้สิน่ะ"
"เออ...เราไม่รู้จักหรอกแค่เคยเห็นหน้า"
"แต่เรารู้จักนายน่ะ มีน" เธอยิ้มให้
โอ้ย....ผมจะละลายอยู่แล้วครับหยุดยิ้มเถอะ
"เมื่อกี้นี้เราเห็นพวกเธอคุยกันเรื่องสงครามหน่ะเราบังเอิญได้ยินเข้าเลยสนใจ"
ท่าทีเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของเธอทำให้ผมงง เธอดูจริงจังขึ้นมา
"เธอต้องการอะไรกันแน่" คราวนี้เป็นคำถามที่ออกมาจากปากของผู้อาวุโสร่วมคณะ
"แค่ข้อมูล......" เธอพูดเหมือนกับพูดกลับตัวเอง
บทสนทนาเริ่มจะไม่เข้าท่าแล้วสิ
"เราคงไม่มีข้อมูลให้เธอ" กิ่งตอบ
"ขนาดจีเอ็มยังไม่มีข้อมูลเพลเยอร์จะไปทำอะไรได้หล่ะค่ะ"
เธอยิ้มเหมือนเดิมแต่ผมเริ่มจะคิดว่ามันน่ากลัวขึ้นทุกที
ทันใดที่ประโยคนั้นจบดาบยาวขนาดวัวหนึ่งตัวที่ไม่รู้มาจากไหนจี้ที่คอหอยของเธออย่างรวดเร็ว
"เธอเป็นใครกันแน่ !!!" เสียงของผูอาวุโสเปลี่ยนไปแปรเปลี่ยนเป็นเสียงชายหนุ่ม
"ศัตรูหรือพันธมิตรดีหล่ะนายอยากให้เป็นแบบไหนหล่ะ" เธอตอบ
"นายเป็นใครกันแน่นายไม่ใช้คุณลุงหนิ" ผมถามด้วยความสงสัย
"ขอโทษที่ผมปิดบัง ผมเป็นจีเอ็มครับ" ร่างของชายชราหายไปหมดสิ้นกลายเป็นชาย
ร่างสูงผมยาวถือดาบยักษ์จี้คอของผู้หญิงที่ผมหลงรัก
"อ้าวกิ่งฉัตรไม่แสดงตัวเหรอค่ะ เธอก็เป็นไม่ใช้เหรอจีเอ็มหน่ะ"
"เธอเป็นใคร" กิ่งตอบอย่างสุขุม
ผมกำลังคิดว่าละครฉากใหญ่นี้มันอะไรกัน ผมพอจะเข้าใจว่าสองคนนี้เป็นจีเอ็มแต่เธอ
ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ใช้คนที่ผมชอบแน่เหรอ ?
"เราหน่ะเหรอเราคือปิศาจมั่ง" ใบหน้าที่ยิ้มของเธอเปลี่ยนไปเป็นบึ่งทันที
"เราอาจจะต้องเอามีนไปจากพวกเธอเขาคือพลังของกองทัพเรา" เธอพูด
"พลังอะไรเธอพูดถึงอะไรอยู่" กิ่งตะโกนใส่
"เธอก็รู้นี้กิ่งเธอกำลังหรอกตัวเองเขาคือเพชรของจอมมารพลังมันอยู่ใหนตัวเขา"
"บัคพันธุ์นั้นฉันไม่สนหรอกนะ พีเคดูแลมีนซะ" เธอสั่งการ
"ไม่ยอมรับงั้นเหรอค่ะ ? งั้นเราก็อะไรไม่ได้นอกจากใช้กำลังส่งพวกเธอไปเกิดใหม่"
"แต่ก่อนหน้านั้นเราจะขอบอกอะไรสักนิดเธอกำลังสงสัยล่ะสิเกี่ยวกับอาชีพของเขา"
"เธออยากจะพูดอะไรกันแน่" คราวนี้พีเคเป็นคนถาม
"บูสแมน หรือแปลว่าพรานป่าเมื่อนานมาแล้วมีพรานคนหนึ่งเดินไปเจอต้นไม้แห่ง
หนึ่ง ผลของมันใหญ่โตมากและน่ากินอย่างหน้าประหลาด เขาปีนขึ้นไปบนต้นไม้
นั้นแหละกินมัน และเมื่อรู้ตัวอีกที่เขาก็กินผลไม้ของพระเจ้าไปเสียแล้ว โชคไม่เข้า
ข้างเขานักทันทีที่พระเจ้ารู้จึงสาปเขาให้ไม่สามารถพบเจอสวรรค์หรือความสุขสมในชีวิตอีก
ในเมื่อสวรรค์ไม่ต้องการเขานรกย่อมต้อนรับเสมอ ซาตาน ชื่อของจ้าวแห่งเหล่าปิศาจ
ร้ายยื่นข้อเสนอให้เขามากมายเขาจะไม่ต้องตายไม่เจ็บอีก เขาได้ยินดังนั้นก็ดีใจและตอบ
ตกลงไป แต่ซาตานมีเล่ห์เหลี่ยมเสมอเขาบอกกับพรานหนุ่มคนนั้นว่าในเมื่อเขาจะไม่เจ็บ
และไม่ตายแล้ว ซาตานขอให้พรานหนุ่มกินทับทิมสีเลือดของตนได้ไหม ชายหนุ่มตอบ
ตกลงไปด้วยความดีใจที่จะเป็นอมตะซาตานส่งให้พรานหนุ่มกิน พอจะเดาได้ไหมว่า
ทับทิมนั้นคืออะไร ?"
"พลังส่วนหนึ่งของซาตาน" พีเคตอบหน้าซีดเผือด
"ฉลาดนิถือว่ายังไม่โง่เกินไปนัก หลังจากชายคนนั้นทำสัญญากับซาตานแล้วเขาก็ออกพเนจร
ไปเรื่อยแม้จะมีโจรปล้นเขาหรือพยายามฆ่าเขาก็ไม่มีใครสามารถฆ่าได้วันแล้ววันเล่าของความ
เป็นอมตะผ่านไปเขาผ่านสงครามมามากมายชนะก็มากแพ้ก็มากแต่เขาไม่เคยตายไม่เจ็บไม่ปวด
เขาเริ่มรู้สึกตัวว่ามันไม่ใช่ความสุขอีกต่อไปการเห็นคนที่คนรู้จักตายไปทีละคน เขาตัดสินใจจะ
ปลิดชีวิตตนเองในกลางดึกวันหนึ่งแต่แล้วเมื่อเขาแทงเขาไปทีหัวใจเข้ากลับแทงไม่เข้ามีเพียง
รอยกรีดเท่านั้นไม่เจ็บไม่ปวด เขามองเห็นภายในอกของเขาทับทิมสีแดงเลือดกลืนกินหัวใจ
เขาไปเสียแล้วความโศกเศร้าไม่ช่วยอะไรเขาตัดสินใจเดินไปตามทางของป่าและหลังจากนั้น
ก็ไม่มีใครเจอเขาอีกเลย................"
"นายคือเมล็ดพันธุ์มีน เพราะฉะนั้นไปกับเราเถอะ"
"ผมน่ะเหรอเป็นเมล็ดพันธุ์" ผมถามอย่างทึ่ง
เกมนี้มันเป็นเกมจริงเหรอ นี้มันชักจะเกินจริงไปแล้ว แล้วทำไมต้องเกิดกับผมด้วยล่ะ
"นายอย่าฟังมันน่ะมีนมันจะฆ่านายเพื่อเอาแต้มเท่านั้นล่ะ"
"เดี๋ยวจัดการเอง" เสียงพีเคดังขึ้น
"ก็ลองดู" เธอแสยะยิ้ม
สิ้นคำพูดพีเค หายไปจากข้างหลังผม เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมากเคียวยาวโผล่ออกมาปะทะกับดาบใหญ่
ของพีเค เสียงและประกายไฟเกิดขึ้นรวดเร็วพีเคเสียเลือดอย่างรวดเร็ว
"เธอเป็นใครกันแน่" ผมถาม
"คนที่นายแอบมอง" เธอหันมายิ้มในขณะที่สู้กลับพีเค
"เห็นทีจีเอ็มจะต้องไปเกิดใหม่เป็นเพลเยอร์แล้วล่ะค่ะ"
ผมมองพีเคอยู่ในสถานะย่ำแย่และไม่สามารถสู้ได้อีกนานแน่ผมจึงตัดสินใจออกมา
"เอาล่ะผมจะไปกับคุณปล่อยเขาสองคนไปเถอะ"
"ไม่ได้นะมีน เธอจะปล่อยเราไปไม่ได้เราจะสู้เอง"
"ไม่มีประโยชน์หรอกกิ่งเธอไม่สามารถเอาชนะได้หรอก"
"แต่พวกนั้นจะทำอะไรเธอก็ไม่รู้เธออาจจะไม่ได้ออกไปจากที่นี้ก็ได้ถ้าผ่านระบบไป"
"เรายอมน่ะถ้าจะให้อีกหลายคนไม่เจอแบบเราแล้วเจอกันน่ะกิ่ง"
"ไปกันเถอะครับ"
"ได้ค่ะ"
"เราจะช่วยเธอรอเราก่อนน่ะมีน" กิ่งร้องไห้ออกมา
"แล้วเราจะรอ" ผมพูดและยิ้มออกไป
พลันจบประโยคขนนกสีดำปรากฎขึ้นรอบตัวและห่อหุ้มร่างทั้งสองไว้และพลันสลายหายไปในความมืดราตรีที่สงบ
กลับมาอีกครั้ง แต่ในค่ำคืนนี้ต้องมีผู้ที่ไม่ฟื้นในโลกความเป็นจริงอีกหนึ่งคน..................................
"ตอนหน้าจะให้ตัวเอกตัวใหม่ทำหน้าที่เดินเรื่องต่อน่ะครับ ส่วนจะเป็นใครลุ้นเอาเองน่ะจ๊ะ"
ปล.ขอโทษที่เขียนช้ามากเพราะมีเรื่องยุ่ง ๆ หลายเรื่องและอีกเหตุผลคือคิดไม่ออกจะพยายามเขียนให้ติดต่อกันครับ
ขอบคุณสำหรับผู้ติดตาม
